ผิดหรอที่เลือกเกิดไม่ได้

เนื้อเรื่อง

นี้เป็นเรื่องย่อส่วนหนึ่งในหนังสือ...บ่อยครั้งที่ฉันรู้สึกเจ็บ...บ่อยครั้งที่ฉันรู้สึกทรมาน...บ่อยครั้งที่ฉันต้องอกหัก กับความรักที่ไม่สมบูนณ์แบบ คำว่ากระเทยหลายคนอาจจะดูถูก คำว่ากระเทยหลายคนอาจจะรังเกลียด หลายคนอาจจะต่อต้าน พ่อแท้ๆของฉันกับแม่แท้ๆยังรังเกลียด แล้วเรื่องอะไรที่คนอื่นๆจะไม่รังเกลียดบ้าง คำดูถูกของคน มันเป็นคำที่ทำให้ฉันต้องฝึก
ฝนตัวเอง ถีบและผลักดันตัวเองให้ขึ้นสูงที่สุดเท่าที่ฉันทำได้ พ่อแท้ๆ มาทิ้งตั้งเเต่ฉันอยู่ป.2 เนื่องจากท่านรู้ว่าฉันเป็นสาวประเภทสอง ตอน15ปีฉันมีโอกาศได้มาเรียนต่อที่ประเทศอังกฤษ การมาเรียนที่นี้ ฉันนึกว่าจะดี เเต่กลับทำให้ฉันใช้ชีวิตในทางต่างกันกับที่เคยใช้ชีวิตมา ที่เมืองไทยฉันมีโอกาศได้เเต่งตัวเป็นผู้หญิงตั้งเเต่เด็กๆ แต่พอมาอยู่ที่นี้ ต้องถูกดัดให้แต่งตัวแบบผู้ชาย ท่าเดิน การพูด การนั่ง การยิ้ม เเม่ดัดให้ทำเป็นแบบผู้ชาย ก่อนกลับไทยหรือจะกลับมาอังกฤษหลังจากไปเที่ยวที่เมืองไทยมา แม่ฉันจะต้องตัดผมของฉันตลอด ให้สั้นเเบบผู้ชาย ฉันเริ่มมีความรักที่รักผู้ชายแบบจริงจังคนแรกก็ตอนอายุ17ปี ฉันเคยคุยกับเขาผ่านโปรเเกรมเชตโปรแกรมหนึ่ง ทุกๆวันเขาจะนั่งรอ รอจนกว่าฉันจะเลิกเรียน เพราะเวลาที่ไทยจะเร็วกว่า6-7ช.ม. เราคบกันมาปีกว่าเกือบ2ปี แรกๆเขาไม่รู้ว่าฉันเป็นสาวประเภทสอง เขาเข้าเรียนพิเศษภาษาอังกฤษ ฉันเลยต้องสอน พอสอนไปฉันก็คิดๆ ดู ถ้าหากเขาสอบโคร์สนี้ผ่าน ก็จะตัดสินใจบอก เพราะฉันต้องใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะกล้าบอก พอฉันบอก เขาก็ไม่เชื่อ เขาขอดูหลักฐานทั้งหมด บัตรประชาชน พาสปอร์ต วีซ่า ฉันเลยตัดสินใจให้ดู เพราะคนสำคัญเขาคงไม่ทำอะไรฉันทางอ้อม เขาบอกกับฉันว่า เขารับฉันได้ เเต่ฉันจะรับเขาได้ไหม เขาเป็นลูกชายคนเดียวจำเป็นต้อง มีคนสืบทายาท เขาขอมีแฟนผู้หยิงอีกคน แต่ฉันกลับคิดว่า ลูกรับเขามาเลี้ยงกะได้ ได้ทำบุญไปในตัว แต่เขากลับบอกว่า อยากได้ลูกแท้ๆ ฉันเลยบอก งั้นคุณก็ไปรักกับผู้หญิงเหอะ เพราะฉันมีลูกให้คุณไม่ได้ เขาก็ด่าฉันมาว่า ทำไมผลักไสไล่ส่งผมจัง ก็เลยสงสารเขา ในใจก็ตัดไม่ได้ เลยตอบไป อื่มๆๆ เฉยๆ เขาก็บอก ไม่ต้องคิดมาก ยังไงผม ก็รักคุณเสมอ เป็นยังไงผมรับได้ ผมรักคุณ วันต่อมาเขาขอให้เปิดกล้อง จู่ๆเขาก็พูดขึ่นมาว่า ทำไมเธอไม่เกิดเป็นผู้หญิง  ฉันเลยทำหน้างง เเล้วตอบไปว่า ถ้าคุณจะมาคิดมากกับตัวฉัน เราก็เลิกกันเถอะ ไม่ต้องมาคบกับฉันให้ลำบากใจ กระเทยมันก็แค่ส่วนหนึ่งที่คนรังเกลียด คุณแต่งงานกับผู้หญิง คุณมีสิทสมรสกับเขา ในเมื่อคุณมีลูกคุณก็ต้องให้ความอบอุ่นแก่ครอบครัว เขาก็ตอบมาว่า งั้นผมมีแฟนเป็นคุณคนเดียวกะได้ เรื่องลูกเอาไว้ทีหลัง จากที่เคยคุยกันแทบทุกวัน พอเขารู้ อาทิตย์1ก็ได้คุยกันครั้งหนึ่ง จาก1อาทตย์ กลายเป็นเดือน และทะยอยห่างเหินไป เวลาเขามีงานเร่งด่วนเป็นภาษาอังกฤษ เขามักจะมาพูดคำหวานๆ เพื่อให้ฉันช่วย วันสำคัญต่างๆ ฉันจะส่งของไปให้เขาตลอดทั้งที่ฉันไม่เคยส่งของให้ใครมาก่อนนั้นเป็นครั้งเเรกแต่ใช้ความพยายาม สำหรับเขาฉันไม่เคยได้อะไรจากเขา บอกจากคำลวงและคำที่บอกว่า ผมส่งไม่เป็น ผมไม่เคยส่งของให้ใคร ไว้กลับมาค่อยเอา ผมซื้อไว้เเล้วเเต่ขัดที่ส่งไม่เป็น ครั้ง1โทรศัพท์เขาพัง ฉันเลยบอกว่า ฉันมีอยู่2เครื่อง เอาไปใช้ก่อนสิอีกเครื่อง แต่ถ้าเลิกกัน ฉันขอคืน เพราะมันเป็นของขวัญวันเกิดที่พ่อกับแม่ฉันซื้อให้ ถ้า ฝรั่งเขารู้ ว่าของที่เขาเคยให้ ไม่ได้อยู่กับตัวเราเขาจะโกรธเอา เขาก็บอกครับๆ เขาพยายามเร่งให้ฉันส่งไปให้ ตกลงคุณจะส่งมาให้ผมไหม ถ้าไม่ส่ง ผมจะซื้อใหม่ คำนี้ฉันจะได้ยินบ่อยๆ พอสักอาทิตย์เขาก็หายตัวไปนานๆ ก็จะมาคุยทีอ้างแต่ว่ายุ่งงาน ติดเรียน ฉันตัดสินใจได้เลยขอเลิก ช่วงนั้นจะกลับไทยพอดี พอเลยบอิกว่าถ้ากลับไทยไปนี้เอาโทรศัพท์มาส่งทีนะ เขาก็บอก ของของคุณผมก็ต้องคืนสิ เพื่อนฉันคุยกับเขา เขาบอกว่าเขาจะไปประเทศยี่ปุ่นสิ้นเดือน มิถุนยน2007 แต่ฉันจะกลับไทย วันที่4  ก.ค. 2007 เอ้านี้มันแบกเมยืหรือปล่าวนิ พอกลับไทยไป เลยโทรไปหาเขา วันแรกเขาก็รับ บอกว่ายุ่งงานออกมาเจอไม่ได้มันดึกแล้วด้วย ปกติดึกแค่ไหนเขาก้ออกไปซื้อกับข้าว ฉันรอเขาอยู่4วันที่กรุงเทพ แต่บางครั้งที่โทรไป เขาก็รับบ้าง อ้างโน้นอ้างนี้บ้าง ไม่รับบ้าง ตัดสายบ้าง ฉันเลยกลับไปต่างจังหวัด เลยตัดสินใจโทรอีกรอบ เลยถามไปว่า ตกลงโทรศัพท์ยังอยู่กับคุณไหม อิอิ.....หายครับ นี้ตอนนี้คุณอยู่ไหนหรอ ที่ไทยหรืออังกฤษ ฉันบอกตอบไปว่า ทำไมคุณทำแบบนี้ ทำให้คนเสียความรู้สึก คุณไม่ต้องมาถามหรือมารับรู้เกี่ยวกับฉันหรอกว่าฉันอยู่ไหน ฉันมาอยู่ที่นี้ตั้ง2เดือนคุณไม่เคยคิดจะโทรหาเลย จากวันนี้ไม่ต้องมารู้จักกันอีก จากนั้นฉันก็ตัดสายแล้วไม่ได้คุยกับเขาอีกเลย ฉันก็ได้เเต่คิดมากเกี่ยวกับเรื่องเดิมๆ แม่ของฉันยังรังเกลียดฉันต่อไป แม่เคยบอกฉันว่า ถ้าจะเป็นกระเทย ก็ออกจากบ้านไปสะ ฉันรังเกลียดกระเทย ขยะขะแหยง เข้าใจม๊ะ นั้นคือคำที่แม่พูด ตอนไปอังกฤษแรกๆ กลับมาไทยฉันก็บอกแม่จะไม่กลับ พอถึงวันจะกลับ แม่ก็บอกฉันว่า จะกลับหรือไม่กลับ ฉันก็บอกไม่กลับ ท่านเลย เคี้ยนฉันด้วยด้ามไม้กวาดอะค่ะ ท่านเลยถามอีกจะกลับหรือไม่กลับ เลยบอกไปคำตอบเดิม คือ ไม่กลับ ท่านเลยไปคว้ามีดมา ที่จะเอามาฟันฉัน ฉันเลยวิ่งเข้าไปกอดพ่อ เพื่อให้ท่านช่วย พ่อเลยบอกว่า ถ้าเขาไม่อยากกลับก็ชั่งเขาสิ ถ้าเขาอยู่ไม่ได้อะ ฉันเลยวิ่งร้องไห้เข้าไปในห้องเเล้วล็อกห้อง ....  นี้แหละค่ะ เป็นเรื่องย่อของประวัติชีวิตของฉัน ความทุกข์กับความสุขที่ฉันได้รับ ยังไงก็เป็นกำลังและแรงใจให้ด้วยนะค่ะ มีข้อมูลอะไรแนะนำเกี่ยวกับหนังสือก็แอดมาบอกได้นะค่ะ หากไม่รังเกลียดคำว่ากระเทย .....

วีเจไข่เจียว
ขอบพระคุณสำหรับการอ่านค่ะ

ป.ล. รายได้ส่วนหนึ่งของหนังสือจะใช้เป็นงบสานฝันของฉันเอง นั้นคือ เลี้ยงข้าวเด็กที่ศูนย์เด็กกรำพร้า และคนแก่ที่บ้านพักคนชรา นอกเหนือจากนั้นก็ซื้อหนังสือตอบแทบโรงเรียนเดิมที่ฉันเคยเรียนมาค่ะ...